اغلب ما از تعداد زیاد ماهواره هایی که یکی دو ساعت بعد از غروب خورشید و یا پیش از طلوع آن دیده می شوند مطلعیم. امروزه از میان تقریباً 8000 ماهواره در حال گردش به دور زمین تعداد 400 عدد از آنها با چشم غیر مسلح قابل رؤیت هستند. شاتل های فضایی آمریکا معمولاً پرنورتر (به روشنی مشتری در قدر 5/2- ) هستند . اما آنها همیشه در حال گردش نیستند. بسیاری از ماهواره هایی که دیده می شوند مراحل پایانی مأموریت خود را طی می کنند. آنها در حال دورانند و در نتیجه درخشندگیشان با تغییر مقطع عرضی قابل رؤیت آنها تغییر می کند. گهگاهی شاهد درخشندگی های پرنورتری هستیم که حاصل انعکاس نور خورشید از یک سطح آینه مانند (مثل صفحات خورشیدی یک ماهواره ) است. محاسبات نشان می دهند که یک متر مربع از یک سطح آینه ای شده در فاصله 1000 کیلومتر باید شبیه ستاره ای با قدر 7- به نظر برسد. وقایعی که بدانها اشاره شد غیر قابل پیش بینی هستند زیرا موقعیت دقیق ماهواره و یا صفحات خورشیدی به دلایلی مختلف (امنیتی و غیره) افشا نمی شود. اما این وضعیت با پرتاب ماهواره هایی توسط شرکت ایریدیوم که عملیات آماده سازی آنها در ژوئن سال 1998 به پایان رسید دگرگون شده است . پس از آنکه این ماهواره ها درخشش های بسیار پرنوری (در حد قدر 8-) در نقاط مختلف آسمان ایجاد کردند، به زودی مورد توجه راصدان آماتور قرار گرفتند





سیستم ماهواره ای ایریدیوم متشکل از 66 ماهواره فعال و 11 عدد ماهواره غیر فعال یدکی است که همگی در مدار های پایینی (در حدود 780Km)به دور زمین می چرخند. آنها برای پشتیبانی از سیستم تلفن های همراه در سطوح حرفه ای و صنعتی استفاده می شوند و قادرند هر تلفن همراه در سراسر دنیا را که از سیستم ایریدیوم استفاده می کند به هر نقطه دیگری متصل کنند. پوشش این نوع ماهواره ها به قدری کامل است که نقاطی با نام نقاط کور که در آن نتوان سیگنالی را دریافت و یا ارسال کرد وجود ندارد. این سیستم بدین دلیل ایریدیوم خوانده می شود که عنصر ایریدیوم در جدول تناوبی دارای عدد اتمی به شماره تعداد ماهواره های موجود در این سیستم است. هر سیستم ایریدیوم مجهز به سه آنتن آلومینیومی براق است که بازتابنده بسیار قوی نور خورشید هستند . هنگامی که در وضعیتی مناسب نور خورشید از روی یکی از آنتن ها به سطح زمین میرسد ، به دلیل مشخص بودن مسیرهای مداری و جهت ماهواره پیش بینی اینکه انعکاس نور خورشید به کدام نقطه زمین برمی خورد امکان پذیر است .

اگر شما در چنین مکانی ایستاده باشید و به طرف ماهواره نگاه کنید یک نقطه ستاره مانند متحرک با نور ضعیف را خواهید دید که نورش ناگهان به شکل یک درخشش تابناک در می آید. اینچنین درخششی می تواند تا 30 مرتبه نورانی تر از سیاره ای همچون زهره باشد که بغیر از ماه و خورشید پرنور ترین شیء موجود در آسمان است. اینکه نورانیت این درخشش تا چه اندازه ای خواهد بود به موقعیت شما نسبت به مرکز بازتابش بستگی دارد. شما میتوانید برای دانستن آنکه چه موقع و کجا به آسمان نگاه کنید تا یک درخشش ایریدیوم را مشاهده نمایید به جداول موجود در بخش ایریدیوم وب سایت مراجعه کنید. از آنجایی که تعداد زیادی ماهواره در سیستم ایریدیوم وجود دارند و هر کدام از ماهواره ها هم دارای سه آنتن بازتابنده هستند، اینچنین تابش هایی بسیار متداول است. به طور معمول در یک هفته می توانیم انتظار داشته باشیم که به طور متوسط شاهد 6 درخشش و یا بیشتر باشیم که غالباً در صبح زود و یا اول غروب روی می دهند. شاید این موضوع برای شما جالب باشد که معمولاً غالب این درخشش ها در اول صبح و غروب و نه در نیمه شب اتفاق می افتند. دلیلش این واقعیت است که ماهواره ها تنها هنگامی می درخشند که در داخل سایه زمین واقع نشوند. بنابراین خورشید نباید به مقدار زیادی زیر سطح افق باشد. بعضی از این تابش ها می توانند بقدری درخشان شوند که حتی در روشنایی روز هم قابل مشاهده باشند. این درخشش ها در هر جای زمین بین 5 تا 20 ثانیه طول می کشند. اما شما قادرید که این ماهواره ها را قبل از درخشششان پیدا کنید و تا مدتی بعد از درخشش هم ردیابی کنید. بنابراین کل زمان مشاهدات شما می تواند تا یک دقیقه هم طول بکشد. نورانیت درخشان ترین آنها می تواند بسیار شگفت انگیز باشد .در موارد نادری مشاهده شده که برخی از آنها از اجسام اطراف روی زمین سایه انداخته اند. حتی بعضی ها مدعی شده اند که در شب می توانستند زیر نور آنها روزنامه بخوانند.